F C U T R E C H T MAGAZINE | V O O R J A A R 2 0 2 2 37 HET LAATSTE KUNSTJE VAN WILLEM JANSSEN voetballen?’. Uiteindelijk wint het uitkijken naar kansen die je op een ander vlak krijgt, en de nieuwsgierigheid daarnaar, van het voetballen met alles wat daarbij komt kijken: de onzekerheid, de stress, je fysiek. Dat heeft mij de doorslag gegeven: een jaar extra voegt voor mij niets meer toe aan mijn carrière. Ik zou dan ook geen genoegen kunnen nemen met een andere rol. Terwijl de kans daarop, gelet op de ambities van FC Utrecht en het feit dat ik nu eenmaal ook wat ouder word, toeneemt; zo reëel moet je ook zijn. En nu? Ik merk dat het me lukt om nog één keer alles wat in me zit naar boven kan halen om die rol te pakken. En dat voelt heel goed. Maar dat is dan ook het laatste wat je er op dat gebied uit perst. Of je het zo kunt stellen dat ik mijn reservebatterijen erin heb geklikt voor de laatste paar maanden als prof? Ja, zo kun je dat zien. Ik zit vol met energie. Er komt van alles op me af in deze periode. Dat kan ik goed handelen, dankzij de adrenaline die weer naar boven is gekomen. Ik heb altijd voor het vak geleefd, en leef er nog steeds voor. Dat maakt het ook mogelijk dat ik fysiek nog steeds kan leveren wat er van me verwacht wordt. En ik vind het leuk, hè, dat geeft ook energie. Met mijn vrouw Nyves heb ik super veel gesproken over de beslissing om te stoppen als voetballer. Langzaam kom je, ook naar aanleiding van de gesprekken die er waren met FC Utrecht en VVV-Venlo waar ik na dit seizoen als Technisch Manager aan de slag ga, tot de conclusie: het is wel goed geweest. Nyves heeft me vaak gevraagd: ‘Weet je het zeker?’ En dat wist ik, en weet ik nog steeds. De verandering van mijn rol bij FC Utrecht, waar ik gedurende het seizoen mijn basisplaats kwijtraakte, zorgde ervoor dat ik de situatie op een andere manier ging bekijken. Ik verbreedde mijn blik en zag in: de maandagen, de dinsdagen en de woensdagen… Pfff… Alleen de donderdagen, vrijdagen, zaterdagen en zondagen, de kick van het toewerken naar het wedstrijdmoment en de wedstrijd zelf, dat was zó levend, dat nam al het overige weg. Maar ik kwam daar toen pas achter, mede door die veranderde rol. Achteraf is dat misschien maar goed geweest. Anders zou ik misschien zijn doorgegaan, en doorgegaan, en doorgegaan, totdat ik ineens op een moment zou zijn gekomen waarop ik zou moeten concluderen: ik ben er klaar mee. Ik voel dat hoe ik het nu doe, dat dat goed is. Het is mooi om op een bepaald hoogtepunt te stoppen en the lead te hebben. Het gaat bij een loopbaan als deze niet per se om de kwantiteit, maar om de kwaliteit. Het einde van dit seizoen beleef ik wedstrijd voor wedstrijd. Maar: de laatste thuiswedstrijd in de competitie, tegen AZ op woensdagavond; natuurlijk, ik weet wanneer die is. Maar het is niet zo dat ik dan nu al uitkijk naar: dat wordt mijn laatste thuispot in de Eredivisie, misschien krijg ik een soort afscheid, enzovoorts. Natuurlijk: dat weet je wel. Maar daar leef je helemaal niet naar. Met de motivatie om Europees voetbal te halen leef ik van wedstrijd naar wedstrijd en pers ik er alles uit wat erin zit. Ik merk wel dat ik aftel, maar wel op een heel leuke, energieke manier. Ik kijk er niet tegen op, ik kijk er naar uit. Onze teammanager, Marcel Mul, spiegelde het me op een mooie manier voor: het is zoals wanneer je vakantie krijgt. Als je weet dat dat op bijvoorbeeld 1 juni is, dan is dat goed en dan leef je daar naartoe. Maar dat moet dan ook geen dag later worden. Dat idee, zo ervaar ik het. Maar wel: dat je tot die dag alles geeft. En probeert maximaal te presteren. Hoe ik het me voorstel, of waar ik aan denk als ik aan een ultieme afsluiting denk? De ervaring van bijvoorbeeld de bijzondere playoff finale tegen AZ, de 3-0 in Stadion Galgenwaard, helpt je wel om die voorstelling te maken. En dat je weet waar je het voor doet. Het is niet dat ik er al over gedroomd heb, zo van: mijn laatste wedstrijd sta ik in de basis en scoor ik twee keer. Het maakt me eigenlijk niet uit hoe: als we maar Europees voetbal behalen. Omdat je weet hoe gaaf dat is. Het geeft je heel veel voldoening. Mijn eigen rol is wat mij betreft ondergeschikt. Mijn ideale afscheid is: een afscheid met Europees voetbal, in welke rol dan ook. Dat mogelijke Europese avontuur, dat beleeft FC Utrecht dan inderdaad zonder mij. Misschien kan ik van de eerste uitwedstrijd wel een scoutingstrip maken, haha. En bij de thuiswedstrijden zit ik sowieso op de tribune in Stadion Galgenwaard!
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=